047. Mniej znaczy więcej.

Taka ze mnie poliglotka

Jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że ilość przedmiotów, które posiadam, jest doprawdy niepokojąca. Męczyło mnie to na tyle, że od kilku tygodni dość poważnie interesuję się tematem minimalizmu. Zaczęło się od oglądania francuskich i angielskich vlogów o zdrowym stylu życia, czym poniekąd połączyłam przyjemne z pożytecznym. Dalej wszystko zadziało się już szybko. Mówiąc krótko, minimalizm to styl życia opierający się na prostocie i oczyszczaniu otoczenia, w którym żyjemy. Przez "oczyszczanie" rozumiem pozbywanie się tego, co nas przytłacza lub czego już z różnych przyczyn dłużej nie potrzebujemy. Taką, bądź co bądź, sporą zmianę, można zainicjować w wielu aspektach naszego życia. W rezultacie minimaliści uwalniają się od za dużych i za małych ubrań, od dodatków, które nie odpowiadają ich obecnemu stylowi, od nadmiaru kosmetyków, od niemodnej biżuterii, od starych, często zniszczonych mebli, a także od niektórych produktów spożywczych, które w ich diecie przynoszą więcej szkody, niż pożytku. Oczywiście, możemy pozbywać się również rzeczy bardziej abstrakcyjnych, jakimi są chociażby złe nawyki i tendencje. To, co w minimalizmie przekonuje mnie najbardziej, to brak bezwzględnych reguł, którym każdy musi się podporządkować. Wszystko opiera się raczej na wskazówkach, z których możemy do woli korzystać i dostosować do naszego życia według własnego widzimisię. Sami nadajemy tempo zmianom i decydujemy, na których elementach chcemy się skupić, a które są dla nas zupełnie nieistotne. W moim przypadku wszystko odbywa się wolnymi krokami. Nie chciałabym organizować rewolucji, podczas której wyrzucę 90% posiadanych rzeczy i jednym, szybkim ruchem odetnę się od zgubnych przyzwyczajeń, jakich nabawiłam się przez 23 lata. Z doświadczenia wiem, że tego typu nagłe, zbyt drastyczne zmiany rzadko przekształcają się w rutynę, a raczej powodują szybkie zniechęcenie, stres i ostatecznie porzucenie wcześniejszych planów. W związku z powyższym postanowiłam przeprowadzić wspominany proces stopniowo. Od dłuższego czasu pozbywam się z mojego pokoju różnych przedmiotów. Stare, niepasujące już ubrania oddaję młodszym kuzynkom, podobnie rzecz się ma z kolorową biżuterią oraz niektórymi maskotkami. Zaczęłam też częściowo sprzedawać moje książki, gdyż zrozumiałam, że wielu z nich na pewno nie przeczytam ponownie i nie łączy mnie z nimi żadna emocjonalna więź. Spore wyzwanie miałam z porządkowaniem kosmetyków - w szafce znalazłam 7 (!) otwartych kremów do rąk, parę szamponów, balsamów i tony lakierów do paznokci. Do tej pory nie byłam świadoma posiadania tego wszystkiego, nie wspominając już o faktycznym używaniu tych produktów. Po doznanym szoku opróżniłam szafę z 1/3 jej zawartości i wierzcie, lub nie, ale od razu poczułam się lżej. Akcja "oczyszczanie" jeszcze się nie zakończyła, ale ja już jestem dumna z jej rezultatów. Myślę, że w świecie, gdzie konsumpcja i pieniądz grają pierwsze skrzypce, liczy się nawet niewielka zmiana i przede wszystkim świadomość problemu. Jeśli chodzi o dalsze wprowadzanie w życie minimalistycznych założeń, najtrudniejsza część jest niestety dopiero przede mną. Mowa o zmianach w odżywianiu. Ten dość szeroki temat zostawiam jednak na inny post. 

A wy, zastanawiałyście się kiedyś nad ilością posiadanych przedmiotów? A może również chciałyście wprowadzić zmiany w tej kwestii? Jak wam poszło? ;)