015. Wieczór jesienny.

Siedzę sobie na wygodnym, miękkim łóżku, z kubkiem herbaty na stoliczku i laptopem na kolanach. Mam wrażenie, że moja niezdarność za moment da o sobie znać i cała zawartość owego kubka wyląduje na moich spodniach lub, co gorsza, na komputerze. Staram się więc panować nad każdym ruchem. Siedząc rozmyślam. Wzrokiem ogarniam cały pokój, stwierdzając z zadowoleniem, że wygląda całkiem dobrze, gdy trochę o niego zadbam. Kiedy lenistwo nie pozwala mi go sprzątnąć, czuję się w nim zagubiona i mam wrażenie, że i we mnie, gdzieś we wnętrzu, panuje bałagan. Tymczasem pełen ład w pomieszczeniu odbił się na moim nastroju - czuję się spokojna i zrelaksowana. Spoglądam na królika, który zdaje się mieć wszystko w głębokim poważaniu, skupiając się jedynie na wcinaniu swoich przysmaków. Może powinnam czasem brać z niego przykład? Czy to nie lepsze, niż przejmowanie się wszystkimi i wszystkim dookoła? Natępnie wzrok pada na półkę z książkami. Już od kilku ładnych miesięcy czekają na niej repetytoria, atlasy, książki i podręczniki historyczne. Powinnam wreszcie zerknąć na nie łaskawszym okiem, bo matura sama się nie napisze. Na samą myśl o tym czuję dziwne zdenerwowanie, ale jednocześnie mam wewnętrzne przeczucie, że dam sobie radę. Podobnie będzie z egzaminem na prawo jazdy. Jestem w końcu "córeczką tatusia", musiałam odziedziczyć po nim choć odrobinę życiowego szczęścia i pozytywnej energii. W moim pokoju robi się coraz goręcej. Postanowiłam otworzyć okno i zerknąć na ulicę. Wokół panuje cisza i ciemność, palą się jedynie nieliczne, przydrożne latarnie. Ruch jest niewielki, większość ludzi spędza ten wieczór w domu, często z rodziną, uciekając od zimna oraz pluchy. Być może próbują też oderwać się od jesiennego przygnębienia, które prędzej czy później w jakimś stopniu dopada każdego. Ja również stałam się jego ofiarą, ale na chwilę obecną zaczynam odzyskiwać siły oraz wiarę we wspaniałość tego świata. Optymistyczne myślenie przyciąga pozytywne wydarzenia i staram się w to wierzyć. Dzięki takiemu nastawieniu łatwiej zmotywować się do działań, do realizowania celów i marzeń, a z tym ostatnio u mnie dość krucho. Nie chcę dłużej pozostawać w stagnacji, nie chcę, by moim życiem rządziła bierność i lenistwo. Może nadszedł czas zmian? Oby.

Chyba lubię tak pisać o wszystkim i o niczym.  

Tymczasem w słuchawkach: Myslovitz - Peggy Brown