005. Uwaga, słońce!

Przeklęta blada karnacja! Rzecz, która w sumie dodawała mi trochę uroku (dzięki niej wyraźniej widać moje piegi :P) w lato jest czymś, co sprawia mi niemało kłopotu. Ledwie wynurzę się na świeże powietrze to powracam cała czerwona jak dojrzały pomidor. I co najlepsze – ta opalenizna nie zmieni się po kilku dniach w lekko brązową, jak to bywa u wielu osób, lecz zejdzie ze mnie całymi płatami. W takiej sytuacji jestem właśnie teraz. Mimo usilnych prób nawilżenia skóry ona i tak wciąż się łuszczy i mam wrażenie, że nie zamierza przestać. Znajomi przyglądają się mojej cerze co najmniej dziwnie. Nierównomierne opalenie (blade ramiona, czerwona reszta rąk) dodatkowo potęgują ten zabawny efekt. Tak wyglądam co roku, każdego lata, po dłuższym posiedzeniu na dworze. Wiadomo, że w wakacje nie chcę być bardzo blada, ale jednocześnie wygląd buraka też nie do końca mi odpowiada. Szczerze mówiąc trochę zazdroszczę ludziom, którzy łatwo osiągają lekko brązową, naturalną opaleniznę. Cóż, mi pozostaje jedynie zabawa jakimiś samoopalaczami lub zaakceptowanie czerwieni. Swoją drogą pociesza mnie fakt, że mnóstwo osób ma latem z tym problem i nie tylko ja walczę ze schodzącą opalenizną. Słońce jest dla nas bezlitosne, a zatem "Blade Twarze" – łączmy się razem w bólu!

Tymczasem, po raz kolejny, pokonałam lenistwo i ruszyłam na rowerową przejażdżkę. Powinnam robić to zdecydowanie częściej, niestety moje chęci nie zawsze na to pozwalają. Ponadto, również po raz kolejny, stłukłam sobie wskazujący palec lewej dłoni. Jak się okazuje piłka od siatkówki też mnie nie lubi (podobnie jak ta od koszykówki, która uszkodziła mi palec 3 miesiące temu). Sport chyba nie jest moją najmocniejszą stroną. Na szczęście od blogowania raczej nie przybędzie mi kontuzji.

System Of A Down - A.T.W.A.