041. Rozstania i powroty.

Doprawdy nie wiem, jakaż to siła znów ściąga mnie w rejony blogosfery po kilkumiesięcznej nieobecności. Zważywszy na nieregularność postów oraz ogólną bezcelowość tej strony, cały projekt powinien zginąć marnie w czeluściach internetu już dawno temu. Tymczasem ja uparcie trzymam się go niczym tonący brzytwy, bo a nuż jeszcze tu wrócę i opowiem, co (nie)ciekawego dzieje się obecnie w moim życiu. I wiecie co? No cholerka wracam. Wciąż nie do końca rozumiem, dlaczego tak się dzieje. Próbując odpowiedzieć na to pytanie, nie doszłam niestety do żadnych satysfakcjonujących wniosków. Czyżby kryło się za tym zwykłe odczuwanie przyjemności z tworzenia czegoś nowego? Cóż, jakkolwiek banalnie to nie brzmi, rzeczywistość zdaje się to potwierdzać. Pewien zastój w twórczości towarzyszył mi już od dłuższego czasu i chyba zaczęłam odczuwać jego negatywne skutki. Nie opuszczało mnie wrażenie, że w mojej codzienności brakuje czegoś kreatywnego, od początku do końca mojego, czym mogłabym się podzielić (lub nie) ze światem. Próbowałam zaspokoić tę ludzką potrzebę na wszelakie sposoby, a to stając się wirtuozem keyboardu, a to znów fotografując wschody słońca, które umilają mi wstawanie na pociąg o 5 rano. Uciekłam się nawet do rysowania po twarzach w gazetach, ale to również nie przyniosło wyczekiwanego spełnienia (uwierzycie?!). Po kilku nieudanych próbach doszłam do wniosku, że pozostało mi jeszcze jedno wyjście, które do tej pory nigdy mnie nie zawodziło. Mowa oczywiście o powrocie do zapisków. Ledwie pomysł zakiełkował w mojej głowie, a już wszystkie trybiki w mózgu wskoczyły na właściwe tory i zaczęły pracować na przyspieszonych obrotach. Do laptopa dobiegłam w podskokach i od razu wzięłam się za pisanie.

W gruncie rzeczy chyba nie miałam (i nadal nie mam) żadnego konkretnego pomysłu na mój come-back. Prawdopodobnie chodziło mi o sam proces pisania. Przyznaję, że chyba właśnie tego mi było trzeba - tych kilkuset niewiele znaczących słów, które na nowo uruchomią mechanizm, sprawiający mi niegdyś wiele radości. Chwilowo podziałało. ;)

♫ The Proclaimers - 500 miles