024. "Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie..."

Jestem osobą wierzącą, zawsze byłam i pewnie zawsze będę, tak mnie wychowano i taka sytuacja mi odpowiada. W związku z powyższym jestem trochę zaniepokojona własną reakcją na pierwszy dzień szkolnych rekolekcji. Przybył do nas facet, nikomu bliżej nieznany, który opowiedział o swoim życiu i roli, jaką odegrał w nim Jezus Chrystus. Jego świadectwo miało nakłonić nas do refleksji nad własną wiarą. Cóż, mnie nakłoniło, ale chyba nie tak, jak powinno. Zacznijmy od tego, że mężczyzna wydał mi się jakiś mało wiarygodny. Jego historia, mówienie o współżyciu przed ślubem, grzechu pijaństwa, zdradzaniu rodziny i nagłym nawróceniu i opamiętaniu - jasne, takie rzeczy się zdarzają, tyle że w jego ustach brzmiało to chyba zbyt "mistycznie". Nie trafia do mnie gadka, że rzucił palenie akurat w godzinie śmierci Jezusa na krzyżu, poczucie, że dotknął go Stwórca również. Nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, skoro nie poruszyła mnie jego opowieść. Może nie jestem tak otwarta na wiarę, jak myślałam i źle odczytałam intencje przybysza. Jest też druga opcja - to z facetem jest coś nie w porządku. Moim zdaniem niepotrzebnie doszukuje się jakiś aluzji, ukrytych znaczeń, drugiego dna w sytuacjach, które miały miejsce w jego życiu. Nie zaprzeczam, że Bóg miał wpływ na zmianę jego postępowania. Mam jednak wrażenie, że Ten Najwyższy robi takie rzeczy w sposób nieoczywisty, bez tego wielkiego "Wow!". Sam proces przemiany wewnętrznej za sprawą religii jest w moim przekonaniu możliwy jednak powinien trochę potrwać i to nie ulega dla mnie wątpliwości. Mam mieszane odczucia co do tych całych rekolekcji, gdyż liczyłam, że nauczą mnie czegoś, będą okazją do przemyśleń. Tymczasem trochę się zawiodłam. Może zbyt bardzo dramatyzuję? Poczekajmy do końca, zostały jeszcze dwa dni, jest szansa, że zmienię zdanie. Jutro maturzyści ruszają na jednodniową pielgrzymkę do Częstochowy. Na samą myśl o egzaminach robi mi się słabo, a zatem modlitwa w tej intencji zdecydowanie nie zaszkodzi. Przy okazji warto oddać Matce Boskiej w opiekę mnie, moje autko i egzaminatora, który będzie mnie dręczył za tydzień. Do trzech razy sztuka ponoć, zobaczymy.

Jestem przerażona tymi wywodami powyżej, chyba tracę zmysły.

Co by nie było tak poważnie i drętwo, oto zezowaty Pou.