006. "Jeśli ci się dzieje źle, krzyknij NIE!"

Hasło z tytułu widniało na plakacie, który wisiał na drzwiach mojej klasy w podstawówce. Te słowa są związane z moim obecnym problemem, tj. z asertywnością, a raczej jej brakiem. Nie umiem odmawiać. W zasadzie zawsze miałam z tym kłopot, bo mimo jako takiego rozsądku, którym mnie obdarzono, jestem bardzo podatna na wpływy innych. Łatwo ulegam namowom, często do robienia zgubnych rzeczy. Wszystko to nasiliło się kilka miesięcy temu. Towarzystwo, z którym spotykam się od tamtego czasu lubi sobie czasem wypić. To „czasem” przerodziło się w „co tydzień” i w tej chwili sytuacja wygląda tak, że w każdy piątek widzimy się po południu w towarzystwie taniego wina lub kilku piw. Wstyd mi za samą siebie, że tak łatwo dałam się w to wciągnąć. W gruncie rzeczy coś takiego było chyba do przewidzenia. W mojej rodzinie problemy z alkoholem nie są czymś obcym. Nie mam na myśli konkretnie bliskich, z którymi mieszkam, ale chociażby siostrę mojego taty. Będąc wczoraj u kuzyna byłam częstowana przez jego rodziców piwem, nalewką, a także wódką. Odmówiłam, ale sam fakt złożenia tej propozycji powinien wzbudzać obawy, zważając na to, że jestem niepełnoletnia. Rodzic namawiający dzieci do picia alkoholu – to podchodzi nawet pod jakąś patologię. W tej rodzinie jest problem już od dłuższego czasu i niestety nie zanosi się na poprawę. W moim domu na szczęście sytuacja nie wygląda tak tragicznie, aczkolwiek dziadek z tatą popijają codziennie przynajmniej jedno piwo. Dopiero niedawno zaczęłam sobie myśleć, że coś takiego też nie jest do końca normalne. Mając takie wzorce było pewne, że i ja w końcu zainteresuję się alkoholem. Wystarczyło tylko równie chętne do picia towarzystwo. Nigdy nie upiłam się do nieprzytomności, lecz mimo to zauważam problem, który rodzi się przez to cotygodniowe picie. Zamierzam to zakończyć i spotykać się z ludźmi tak po prostu, by pogadać, pośmiać się. Do takich rzeczy nie jest nam potrzebny alkohol. Nie odczuwam potrzeby picia, wręcz zaczęło mnie to brzydzić odkąd widzę, co może spowodować nadmierne spożywanie napojów wysokoprocentowych. Problem w tej chwili tkwi w jednym – czy będę potrafiła odmówić rozradowanemu towarzystwu, gdy z szerokim uśmiechem i ze słowami zachęty poczęstują mnie piwem lub winem. Prosta, wiejska młodzież niestety gustuje w takich używkach, oczywiście nie zauważając tego zgubnych skutków. Chciałabym po prostu powiedzieć im NIE bez obawy, że zostanę wyśmiana lub wręcz uznana za dziwną. Nie chcę ponadto wyjść na jakąś panikarę, która nagle zaczyna uciekać od alkoholu.  Ja wiem, że wszystko jest dla ludzi i nie twierdzę, że nigdy nie sięgnę po napój wyskokowy. Pragnę jedynie zakończyć ten nawyk picia co tydzień i zostawić alkohol na jakieś szczególne okazje. Przecież nie jest on gwarantem dobrej zabawy i świetnego samopoczucia. Nie wiadomo tylko, czy znajomi zgodzą się z moją opinią... Ja w każdym razie zamierzam zaprzestać tego chlania, a jeśli inni tego nie zaakceptują - zwyczajnie znajdę sobie nowe, rozsądniejsze towarzystwo.

Miało być o asertywności, a w sumie większość notki wyszła o problemach alkoholowych mojego otoczenia. Mam nadzieję, że nie wzięliście mnie za jakiegoś nałogowca. Jestem po prostu nieśmiałą i niepewną siebie dziewczyną, która nie potrafi się czemuś sprzeciwić i powiedzieć innym, co myśli. Sama jestem z siebie dumna, że w ogóle dostrzegłam problem, nim jeszcze zdążył się rozwinąć. Myślę, że jest realna szansa by to zakończyć. Kto wie, może jeszcze uda mi się zmienić nawyki tego całego towarzystwa? Jeśli nie będzie to możliwe mam chociaż nadzieję, że w moim przypadku nie spełni się przysłowie „Z jakim przystajesz takim się stajesz”.


Ta piosenka nie ma żadnego związku z tym, co napisałam, ale jakoś tak chodzi za mną od kilku dni.
♫ Lombard - Szklana Pogoda