Mówi się, że życie to pasmo niespodzianek, dlatego też nie powinno nas dziwić, że od czasu do czasu panuje w nim zamieszanie, pojawiają się nowe wyzwania i następują zmiany. Znam wiele osób, którym taki dynamizm odpowiada i z przyjemnością oddają się kolejnym doświadczeniom, łatwo przystosowując się do sytuacji. Ja niestety do takich ludzi nie należę. Od zawsze lubiłam spokój, stabilizację i zorganizowanie, przez co wszelkie nagłe problemy i dodatkowe obowiązki sprawiają, że staję się kłębkiem nerwów. Wystarczy nawet niewielkie odejście od rutyny, abym godzinami analizowała, co powinnam zrobić i co może pójść nie tak. Prawdopodobnie w mojej głowie wszystko wygląda gorzej, niż w rzeczywistości, ale jakoś nie potrafię nad tym zapanować. Ostatnie tygodnie są tego doskonałym przykładem. Skumulowanie się pracy, wyjazdów, korepetycji, rodzinnych uroczystości, przygotowań do pisania magisterki, a już niedługo także powrotu na uczelnię spowodowało, że poczułam się przytłoczona i zdemotywowana.
Bycie perfekcjonistką jeszcze bardziej wszystko utrudniło - chciałabym w pełni oddać się swoim obowiązkom i wykonać je jak najlepiej, co nie jest łatwe, gdy ma się ograniczony czas. Pytanie, czy to w ogóle możliwe? Może powinnam nieco wyluzować, obniżyć swoje oczekiwania i podejść do sytuacji realnie, z chłodną głową? Przede wszystkim muszę zwalczyć swój wrodzony pesymizm - w końcu jakie są szanse, że sprawdzą się te wszystkie czarne scenariusze, które podsuwa mi mózg? Pozostaje też inna kwestia - czy naprawdę muszę angażować się w tak wiele zadań? Czasem chyba warto niektóre sprawy odpuścić, jeśli ostatecznie mogą przynieść więcej szkody, niż pożytku. Cóż, łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Wiem tylko, że jakaś reakcja jest tutaj konieczna, bo moje zdrowie psychiczne stopniowo podupada. Trzymajcie kciuki, abym potrafiła wszystko zorganizować, ustalić priorytety i zadbać przy tym o własne samopoczucie.
Jeśli ktoś się zastanawiał, dlaczego od dawna nie pojawiła się żadna notka - powyższe słowa są chyba wystarczającą odpowiedzią.